Аметчик бир одадан экинджи одагъа кечип, эв ичинде айланып юрьмектен безди. Кошеде тургъан скемлени пенджере янына чекти. Онынъ устюне чыкъты. Тышкъа бакъты. Къар ягъа, ава сувукъ. Ёлда кимсе корюнмей. Аметчик шу арада: «Аяз деде манъа Йылбашны хайырлап, насыл бахшыш берир экен?» – деп тюшюнди. Сонъ скемледен тюшип, ашханеге догъру кетти.
– Ана, – деди Аметчик, байрамлыкъ емек азырламакъта олгъан анасынынъ оглюгинден чекип:
– Аяз деде манъа не кетиреджек?
– Бахшыш.
– Насыл бахшыш?
– Кетирсе, корерсинъ?
– Даа кетирмедими?
– Ёкъ.
– Сиз къайдан билесиз? Мен барып бакъайым? – деп, Аметчик залгъа чапты. Нарат этрафыны бир къач кере айланып чыкъты. Онынъ ашагъыдаки пытачыкъларыны котерип бакъты. Ич бир шей тапмагъан сонъ кене пенджере къаршысына барды. Скемлеге чыкъты. Этрафны сарып алгъан бем-беяз къаргъа бакъып къалды…
Анасынынъ онынънен огърашмагъа вакъыты ёкъ. Бабасы исе даа кельмеди. Аметчик тарсыкъты. Анасы козь къыясынен Аметчикке бакъты. Онынъ сыкъылгъаныны дуйды. «Барем, оюнджакъны берейим, эгленсин. Бахшыш торбачыгъыны исе саба юкъудан тургъан сонъ алыр», – деп тюшюнди. Сонъ Аметчикни чагъыра да:
– Бар, наратнынъ тюбюндеки памукъны котер де бакъ, гъалиба, Аяз деде бир шейлер ташлап кетти.
Аметчик къувангъанындан залгъа чапып кетти. Бираздан:
– Ана, ичинде не бар? – деп бир къутучыкъны котерип анасынынъ янына кельди.
– Ач да бакъ, – деди анасы.
– Айванчыкъ, – деди къутуны ачкъан сонъ Аметчик.
– Аждерхачыкъ, – догъуртты анасы.
– Сиз айткъан масалларда онынъ секиз башы бар эди де, – деди Аметчик.
– Бу бир башлы сою.
Амет аждерхагъа дикъкъатнен бакъты да пармачыгъынен онынъ къырмызы ренкке боялангъан агъызыны ачып:
– Не ичюн атеш чыкъмай? – деп сорады.
– Бу мераметли аждерха, – джевап берди анасы.
– А-а-а! – деди Аметчик, тылсымлы бир шейни анълагъан киби. Бираздан одасына чапып кетти. Маса тюбюндеки ири къутуны сюйреп чыкъарды. Андаки йымшакъ оюнджакъларны алып, маса устюне бирер-бирер тизди. Сонъ аждерханы къолунда тутып:
– Бакъ, бу сычанчыкъ, бу исе бугъа, мына бу къаплан, бу тавшанчыкъ, оларнен таныш ол, – деди.
Сырагъа тизильген айванчыкъларгъа исе аждерханы такъдим этти:
– Сиз де танышынъыз, бу аждерха!
Аметчикнинъ тасавурында сычан, бугъа, къаплан, тавшан аждерхадан къоркъкъан киби корюнди. Атта тавшанчыкъ бугъанынъ артына сакъланды.
– Ёкъ, ёкъ, къоркъманъыз, – деди о, айванчыкъларгъа. – О, мераметли аждерха! Агъызындан атеш пускюртмей! Билесизми, оны манъа Аяз деде кетирди!
Наджие Аметова.