Бир заманда бар экен, бир заманда ёкъ экен, бир пади шанынъ учь къызы бар экен. Куньлернинъ биринде падиша озюнинъ энъ буюк къызыны чагъырткъан да, ондан:
– Къызым, сен мени не къадар севесинъ? – деп сорагъан.
Къызы бабасына:
– Баба, мен сизни бир дюнья къадар севем, – деген.
Эртеси куню падиша ортанджы къызына да айны шу суальни берген.
– Мен сизни бутюн дюньядан да зияде севем, – деп джевап берген ортанджысы.
Падиша учюнджи куню энь кучюк къызындан сорагъан:
– Къызым, я сен мени не къадар севесинъ?
– Бабачыгъым, мен сизни бир къашыкъ туз къадар севем, – деп джеваплангъан кучюк къызы.
Падиша энъ севимли къызынынъ джевабыны эшитип, онъа пек джаны агъыргъан ве ачувлангъан. О, озюнинъ везирине:
– Саба сарайгъа биринджи тиленип ким кельсе, кучюк къызымны онъа акъайгъа беринъиз! – деп эмир эткен.
Эртеси куню сабадан падишанынъ сарайы огюнде бир йигит пейда олгъан. Къызны меджбур этип, онъа бергенлер. Бойледже, йигит къызны озь эвине алып кельген. Къыз йигитке бир алтын берген де онъа:
– Базардан ашамагъа бир шейлер алып кель, – деген.
Йигит онынъ айткъаны киби япкъан. Бундан сонъ олар никях олып, эвленип, яхшы бир эв къургъанлар ве муаббет яшап башлагъанлар. Оларнынъ бир огъланчыкълары олгъан.
Бала бираз буюген сонъ сарайгъа, къартбабасына къатнап башлагъан. Бир кунь о, къартбабасына шойле деген:
– Къартбаба! Мен сизге пек чокъ келем, я сиз бизге не ичюн ич кельмейсинъиз?
Падиша торунынынъ сёзюне тааджипленип, онъа:
– Сиз мени мусафир этип оламазсынъыз, – деген. – Чюнки манъа, эвинъизге везирлерим, аскерлеримнен берабер бармакъ керек оладжакъ.
Бала эвге келип, къартбабасы не деген олса, эписини анасына айткъан. Анасы исе огълуна:
– Къартбабанъа барып айт, о не къадар адамнен кельсе, кельсин, оларнынъ эписи мемнюн олып къайтырлар, – деп тенбиелеген.
Падиша торнундан къызынынъ теклифини эшитип, оларнынъ эвине бармагъа разы олгъан.
Къызы бабасынынъ келеджек кунюне къыркъ тюрлю емек пишире. Емеклернинъ отуз докъузыны пек лезетли азырлагъан, къыркъынджысыны исе тузсыз пиширген.
Падиша келип отургъанынен, онынъ огюне шу тузсыз пиширильген ашны кетирип къойгъанлар.
Падиша ондан бир къашыкъ къапкъанынен, къашыгьыны софра устюне ташлагъан. Бу арада одада къызы пейда олгъан.
– Баба, не ичюн ашкъа буюрмайсынъыз? – деп сорагъан.
Падиша къызына:
– Не, сен мени масхара этмек ичюн чагъырдынъмы? – деген.
Къызы исе озюни сыкъмадан:
– Не ичюн бойле дейсинъиз? – деген. – Мен сизни аслы да масхара этмеге истемедим. Аксине, сизге бир къашыкъ тузнынъ къыйметини анълатмакъ истедим.
Шундан сонъ падиша озюнинъ янълышыны анълап, къызындан афу сорагъан ве буюк той япкъан.