КУНЕШ ВЕ ФУРТУНА

Бир кунь кунеш ве фуртуна бири-биринен дава эттилер. Фуртуна кунештен багъырып сорай:

– Дюньянынъ укюмдары менми я да сенми?

Кунеш муляйим сеснен джевап бере:

– Бу дюньянынъ акими мен олам, чюнки эр шейге аят берген меним. Меним иле Ер Кокни корер. Мен олмасам, дюнья зинданда къалыр.

Фуртуна наразлыкъ косьтерип, дей:

– Ёкъ, бу дюньянынъ укюмдары меним, чюнки менден эр кес къоркъар, эгер мен уфюрсем, инсанлар эвге, гемилер саиллерге къачар, тереклер ерге серилир, эр ерге олюм сачарым ве дюньяны девирерим.

Кунеш муляйим сеснен фуртунагъа дей:

– Сенинъ кучюнъ келир ве кечер, сонъра кене мен дюньягъа аким олурым, омюрни берерим.

Бу шиддетли даванынъ арасында ёлдан пальтогъа сарылгъан бир ёлджу кече эди, буны кунеш корип, фуртунагъа дей:

– Эй, фуртуна, бу ёлджугъа кучюнъни косьтер!

Фуртуна шиддетини косьтерип, ёлларны тоз этти. Заваллы адам пальтосыны дёгмелеп, яхшы этип сарылды. Фуртуна даа да кучьлю уфюрди, амма онъа тесир этмеди ве ёлджу ёлуны девам этти. Кунеш бунъа кулип айтты:

– Фуртуна, къардашым, сыра манъа кельди.

Кунеш аваны къыздырмагъа башлады. Ава сыджакъ олгъан сонъ, ёлджу пальтосынынъ дёгмелерини чезди. Сонъра исе асла пальтосыны чыкъарды.