Бир къызчыкъ куньлернинъ биринде ойнап отургъанда, йылтыравукъ кягъыттан гузель бир къутучыкъ япа. Бабасы буны корип:
– Къызым, бойле гузель кягъыттан олмайджакъ бир къутучыкъ япасынъ! – деп ачувлана.
Къызчыкънынъ джаны агъыра, амма бабасына бир шей айтмай.
Экинджи куню къызчыкъ гузель кягъыттан япылгъан къутучыкъны бабасына кетирип:
– Баба, бу къутучыкъ меним санъа бахшышымдыр, – дей.
Баба балагъа акъсыз ерде ачувлангъаныны анълап, утана ве: «Сагъ ол, къызым», – дей.
Сонъра къутучыкъны ачып бакъса, ичинде бир шей олмагъанына кене ачувлана.
– Я, балам, бош къутучыкъны бахшыш этмейлер де? – дей о.
– Я меним къутучыгъым бош дегиль, ичине санъа олгъан бутюн севгимни къойдым. Бабачыгъым, мен сени пек севем! – деп, агълай къызчыкъ.
Бабасынынъ юреги бунъа даянмай ве къызындан афу сорай.
– Багъышла мени, гузелим меним, мен де сени пек севем, – деп къызыны къучакълап, козьлеринден опе.
Бундан сонъ бабасы бу къутучыкъны сакълап тута ве къызынынъ энъ къыйметли бахшышыны юрегинде ис эте.
Рустем Сулейманов