Бир заманда бар экен, бир заманда ёкъ экен. Бир пек табиатсыз ве серт Осман адлы огълан яшай экен. О, озь акъранларынен къавгъа этип юре, буюклерге тиль къайтара экен.
Бир кунь бабасы онъа бир къуту мыхнен чёкюч берген ве:
– Биревге терс лаф айткъан сайын, барып агъач къорамызгъа бирер мых къакъып ташла, – деген.
Биринджи куню Осман пек чокъ мых къакъкъан, атта акъшамгъа элинде къанлы насырлар пейда олгъан. Онынъ ичюн о, бундан сонъ озюни тутмагъа тырышкъан. Бир-эки айдан сонъ о бабасына келип, шу куню ич бир мых къакъмагъаныны хабер эткен.
Бабасы Османгъа энди эр бир муаббет яшагъан куню бирер мыхны чыкъармагъа буюргъан. Бунъа пек чокъ вакъыт керек олса да, къорагъа къакъылгъан мыхлар биткен куню кельген. Бала, баба къора янына бардылар.
– Бакъ, огълум, сен мыхларны чыкъардынъ, амма тешиклери къалды. Сен адамларгъа акъарет сёзлерни айткъанда, къальбине пычакъ саплайсынъ. Афу сорасанъ биле, изи эписи бир къала. Мен билем, кимерде терс лаф озю къача, лякин не къадар агъыр олса да, озюнъни тутмагъа, адамларнынъ джаныны агъыртмамагъа тырыш, – деп насиат берди бабасы.