«МЫШЫКЪНЫ МЕНДЕН УЗАКЪ ТУТЫНЪ», ДЕП КЪЫЧЫРГЪАН АДАМ

Анкъарадаки Ибадулла джамисинде молла бойле икяе тариф этти: «Меним Мемет деген айдавджы къомшум бар эди. Куньлернинъ биринде мышыкъ сют ичкен савутны чевирген.

– Вай, бу мышыкъ хырсызлыкъ япты, – деп ачувлангъан Мемет ве айванны тепкен.

Мен бу акъта эшитип:

– Эй, Мемет, сен не яптынъ? Аллах яраткъан айван урулырмы? – дедим.

– Аман, оджам, сиз бу лафаларны айта-айта, къулакъларымны чюрюттинъиз. Мен бойле шейлерге инанмайым, – джевап берди о.

Арадан бир къач вакъыт кечти. Бир кунь Мемет озь машинасыны тамир этмек ичюн тюбюне кирген ве къазагъа огърагъан.

Оны хастаханеге алып бардылар. Мен буны эшиткенимнен хастаны  зиярет эттим. Амма заваллынынъ дюньядан хабери ёкъ эди. О, бир нокътагъа бакъып: «Мышыкъны менден узакъ тутынъ!», – деп, къычыра эди…».

Инсанларнынъ бири-бирине акъкъы кечкени киби, айванларнынъ да инсанларгъа акъкъы кече. Бутюн гуняхлар багъышланмакъ мумкюн, амма къул ве айваннынъ акъкъы одельмегендже, шу гунях багъышланмаз. Буны ич бир вакъыт унутманъыз, балалар.