ANA SEVGİSİNİÑ KÜÇÜ

Erte zamanlarda Qara deñizniñ boylarında ecdatlarımız yaşağan. Olar kiyik ayvanlarnı avlağanlar, tarlada çalışqan ve ayvan baqqanlar. Küzde ise yalıda toplanıp, şeñ bayramlar ötkergenler, balaban ateş yanında oyun töşegenler, yırlağanlar ve oq atışqanlar.

Kimniñ oqu qayda tüşse, demek şu zenaatnı seçe¬cek. Eger yigit avcı olmaq istese, oqunı orman betke yollağan, çobanlıqnı arzu etken soyu – yaylağa, ziraatçılıqnı begengen yigit – tarlağa atqan. Deñiz ükümdarı insanlarnıñ eglencelerine baqıp: “İnsanlar öz qudretinen ne qadar maqtansalar da, daa iç biri deñizge oq atmadı. Menden qorqalar!” – degen.

Ya qorqmayıp ne yapsınlar?! Nice-nice gemilerni ve insanlarnı batırdı bu zalım! Deñiz padişası pek deşetli: közleri tüssüz, özü yeşilli-mavılı, saqalı da deñiz otundan.

Amma künlerniñ birinde batırlar meydanğa çıqqan! Yaylarını çekip, oqlarını deñizge yağdırğanlar.

Deñiz ükümdarı, yigitlerniñ bu areketinden abdırağan ve olarnı suvğa yaqınlaştırmamaq içün üstlerine balaban dalğanı bıraqqan.

Lâkin analar öz küçlerini oğullarına berip yetiştirgenler. Şunıñ içün de yigitler bükülmegen, keri çekilmegenler.

Deñiz padişası qadınlarğa açuv ile qıçırğan:

– Oğullarıñız yalıda menden qorqmasalar da, qayıqlarnen deñizge tüşken soñ men olarnıñ ellerinden küreklerini çekip alırım, yelkenlerini çil-parça yırtarım, özlerini suvğa batırırım.

Qadınlar qasevetke dalğanlar. Şu va¬qıtta deñiz tübünden ükümdarnıñ qızları çıqqan. Qızlar da babaları kibi çirkin, beşaret ekenler.

– Güzelligiñizni bizge berseñiz, biz de¬ñiz¬niñ eñ tübünden eñ qaviy otlar alıp, oğullarıñızğa olardan damarlar yaparmız. Olar da babamız kibi küçlü ve qaviy olurlar.

Qadınlar razı olğan, deñiz padişasınıñ qızlarına öz dülberliklerini bağışlağanlar.

Suv padişası qızlarına pek açuvlanğan ve olarnı çağalalarğa çevirgen. Onıñ içün çağalalar deñiz üstünde aylana, evlerine qaytmağa isteyler, amma qaytamaylar.

Yigitler ellerinde ve omuzlarında küç-quvet sezip, deñizge çıqqanlar. Çıqqanlarınen ğayıp olğanlar. Anaları çoq beklegen, lâkin yelkenler iç bir yerde körünmey ekenler.

Közlerimizniñ nurları yıldızlarğa keçsin, olarnıñ yarığında oğullarımız evge yolnı tapsınlar! – degen qadınlar. Kökteki yıldızlar pek parıldamağa başlağan. Olarğa baqıp, yigitler evlerine qaytmağa yol tapqanlar.

İşte, şunıñ içün, deñizciler böyle küçlü ve yeñilmezler. Çünki anaları olarğa böyle hasiyetler bağışlağanlar.