Ana tilim, doğmuş ana-babamday,
Menim içün bu til saar-sabamday.
“Ana” dedim bu tilde birinci,
Qıymeti yoq, o ne altın, ne inci.
Tilnen öse doğğan balanıñ añı,
Sev tiliñni, sevgen kibi anañnı.
Bellemeñiz, ana tilimiz faqır,
Qaysı adam ana tilini bıraqır?
Saatlarnen çıñlap turdım qanğance,
Köz yummadım qızışqan soñ, tañğace.
Cemiyette yeñdi çalbaş kedayım.
Öz tilimni qorçalayım er daim.
Ğafar Bulğanaqli