Ametçik bir odadan ekinci odağa keçip, ev içinde aylanıp yürmekten bezdi. Köşede turğan skemleni pencere yanına çekti. Onıñ üstüne çıqtı. Tışqa baqtı. Qar yağa, ava suvuq. Yolda kimse körünmey. Ametçik şu arada: “Ayaz dede maña Yılbaşnı hayırlap, nasıl bahşış berir eken?” – dep tüşündi. Soñ skemleden tüşip, aşhanege doğru ketti.
– Ana, – dedi Ametçik, bayramlıq yemek azırlamaqta olğan anasınıñ öglüginden çekip:
– Ayaz dede maña ne ketirecek?
– Bahşış.
– Nasıl bahşış?
– Ketirse, körersiñ?
– Daa ketirmedimi?
– Yoq.
– Siz qaydan bilesiz? Men barıp baqayım? – dep, Ametçik zalğa çaptı. Narat etrafını bir qaç kere aylanıp çıqtı. Onıñ aşağıdaki pıtaçıqlarını köterip baqtı. İç bir şey tapmağan soñ kene pencere qarşısına bardı. Skemlege çıqtı. Etrafnı sarıp alğan bem-beyaz qarğa baqıp qaldı…
Anasınıñ onıñnen oğraşmağa vaqıtı yoq. Babası ise daa kelmedi. Ametçik tarsıqtı. Anası köz qıyasınen Ametçikke baqtı. Onıñ sıqılğanını duydı. “Barem, oyuncaqnı bereyim, eglensin. Bahşış torbaçığını ise saba yuqudan turğan soñ alır”, – dep tüşündi. Soñ Ametçikni çağıra da:
– Bar, naratnıñ tübündeki pamuqnı köter de baq, ğaliba, Ayaz dede bir şeyler taşlap ketti.
Ametçik quvanğanından zalğa çapıp ketti. Birazdan:
– Ana, içinde ne bar? – dep bir qutuçıqnı köterip anasınıñ yanına keldi.
– Aç da baq, – dedi anası.
– Ayvançıq, – dedi qutunı açqan soñ Ametçik.
– Ajderhaçıq, – doğurttı anası.
– Siz aytqan masallarda onıñ sekiz başı bar edi de, – dedi Ametçik.
– Bu bir başlı soyu.
Amet ajderhağa diqqatnen baqtı da parmaçığınen onıñ qırmızı renkke boyalanğan ağızını açıp:
– Ne içün ateş çıqmay? – dep soradı.
– Bu merametli ajderha, – cevap berdi anası.
– A-a-a! – dedi Ametçik, tılsımlı bir şeyni añlağan kibi. Birazdan odasına çapıp ketti. Masa tübündeki iri qutunı süyrep çıqardı. Andaki yımşaq oyuncaqlarnı alıp, masa üstüne birer-birer tizdi. Soñ ajderhanı qolunda tutıp:
– Baq, bu sıçançıq, bu ise buğa, mına bu qaplan, bu tavşançıq, olarnen tanış ol, – dedi.
Sırağa tizilgen ayvançıqlarğa ise ajderhanı taqdim etti:
– Siz de tanışıñız, bu ajderha!
Ametçikniñ tasavurında sıçan, buğa, qaplan, tavşan ajderhadan qorqqan kibi köründi. Atta tavşançıq buğanıñ artına saqlandı.
– Yoq, yoq, qorqmañız, – dedi o, ayvançıqlarğa. – O, merametli ajderha! Ağızından ateş püskürtmey! Bilesizmi, onı maña Ayaz dede ketirdi!
Naciye Ametova.