Bir zamanda bar eken, bir zamanda yoq eken, bir bazirgân bar eken. Bu bazirgânnıñ evinde, qafes içinde güzel bülbül bar eken.
Künlerden bir kün bazirgân başqa memleketke ketecek ola. Bülbül bazirgânnıñ ketecegini duyıp, oña:
– O memleketke barsañ, anda menim soy-aqrabam bar, olarğa menden selâm ayt, – dey.
Bazirgân:
– Ebet, aytarım, – dey.
Bülbül:
– Menim soy-aqrabam o memlekette, felân bağçadadır. Olarnı anda taparsıñ, – dep bazirgânğa yerini de ayta.
Bazirgân yolğa çıqa. Baracaq memleketine bara. İşini bitirgen soñ, bülbül aytqan bağçanı da tapa. Bu bağçada gül terekleri, nar ağaçları bar eken.
Bazirgân bu tereklerniñ üstüne qonıp yırlağan bülbullerni köre. Bir gül teregi üstünde bir bülbül episinden yahşı yırlay eken.
Bazirgân oña:
– Ey, bülbül! Siziñ qardaşlarıñızdan biri menim evimde, qafes içinde yaşay. Ondan sizge çoq-çoq selâm ketirdim, – dey.
Bülbül bunı eşitkeninen, terek töpesinden yerge tüşe de öle.
Bazirgân: “Bilgen olsam, selâmnı aytmaz edim”, – dep, ölgen bülbülni eline alıp baqa.
– Bülbül kerçekten de ölgen, – dep onı yerge taşlay. Lâkin bülbül ölmegen eken. Bazirgân onı yerge taşlağanınen, bülbül uça da kete.
Bazirgân evine qayta. Ketirgen bahşışlarını qardaşlarına bere.
Biraz vaqıt keçken soñ, qafesteki bülbül ondan:
– Ey, bazirgân! Menim selâmımnı ayttıñmı? – dep soray.
Bazirgân:
– Eger bilgen olsam, aytmaz edim. Men gül teregi üstündeki bülbülge seniñ selâmını aytqanımnen o, yerge tüşti de öldi. Men onı elime alıp baqtım, soñ yerge taşladım. Yerge taşlağanda, bülbül tirilip, uçtı da ketti. Bir şey añlamadım, – dey.
Şu künü qafesteki bülbül iç bir şey aşamay. Saba ola. Ev hızmetçileri baqsalar, bülbül ölgen. Olar bazirgânğa barıp:
– Bülbuliñiz öldi, – deyler.
Bazirgân:
– Ketiriñiz, baqayım, – dey.
Hızmetçiler bülbülni ketireler. Bazirgân onı alıp baqsa, bülbül kerçekten de ölgen.
– Bıraqıñız onı çet bir yerge, – dey.
Bazirgânnıñ degeni kibi, bülbülni çet bir yerge bıraqalar. Amma o bülbül ölmegen eken – uça da kete ve esirlikten qurtulıp öz memleketine qayta.