Men derslerden soñ evge çapıp kelem de, qapunı açar-açmaz: “Ana, evdesiñmi?” – deyim.
Men bilem, anam er vaqıt evde ola. Lâkin mende evge kelgenimnen “Ana” sezüni aytıp, onı çağarmaq adet olğan.
Anam tebessümnen aşhaneden çıqıp, elinde büyük tabaqta qoqulı çiberekler ile meni qarşılap ala.
Belki, men öz anamnıñ canını ağırttıradırım, amma o iç bir vaqıt kederini duydurmay.
Er bir ana öz balasını aybetley, qorçalay, Alladan oña yahşılıq istey, kelmesini bekley. Ananıñ ne qadar balası olsa da, o er birini qayğıra, er birine sıcaq söz tapa.
Analarnıñ areketleri ile biz öz urf-adetlerimizni kütemiz, sabırlı, merhametli, adaletli insan olmağa tırışamız. Ananıñ samimiy sevgisi bizge ilham bere.
Analarımız biz külsek – quvanalar, yeñişlerimizden ğururlanalar, ağlasaq ise – ıncınalar. Biz aqqında tüşünce-qasevetlerden bizim sevimli, sayğılı, ürmetli analarımıznıñ saçlarına çal tüşkenini duymay qalamız.
Anañız yanında keçirgen er bir daqqanı, er bir saniyeni, er bir anni hatırıñızda saqlañız!
Eger menden: “Tile tilegiñni, yerine ketireyik”, – deseler, men özüm içün oquv yurtuna kirmek, zenaat saibi olmaq, belli insan olmaqnı tilemem. Çünki bu şeylerni öz areketiñnen qazanmaq mümkün. Men anama, analarğa sağlıq-selâmetlik tiler edim!
Büyük olğan soñ da, işten kelgenimde, menim: “Ana, evdesiñmi?” – degen sualime o meni külerüznen qarşılağanını ister edim.
Biz, siziñ balalarıñız, ögüñizde tiz çökemiz, elleriñizini öpemiz, aziz ANAlar!
Ayder GAFUROV,
Or-Qapu rayonı, Zelenaya Niva k.