Bir zamanda bar eken, bir zamanda yoq eken, eyilik sevgen bir çoban bar eken. Künlerden birinde bu çoban qoylarınen dağ etegine köterile. Dağda yanğın çıqqanını köre. Barıp baqsa, ne körsin? Ateş içinde balaban bir şey çapalana em de bala kibi ağlay eken.
Çoban tulubına bir yip bağlay da, onı ateşke ata. Çapalanğan şey tulup (kojanıy meşok) içine kirgeninen, onı yipniñ ucunen keri tartıp çıqara. Çıqara amma, bu insan degil, yalını (griva) ateşte küygen balaban bir ajderha yılanı eken.
Çoban yılandan soray:
– Ayt, yılanım, seni ölümden qurtarğanım içün maña ne bereceksiñ? Saña ola tulubımnı harapladım.
Ajderha közlerini aqayta da:
– Meni qurtarğanıñ içün seni çip-çiy aşaycağım, – dey.
Çoban nege oğrağanını bilmey.
– Olân, canavar oğlu canavar, yardımğa yetip kelmegen olsam, kebap olacaq ediñ de?
– O menim işim degil, – dey ajderha. – Men hastam. Hastağa lezetli aş kerek. Yahşı ki, sen tapıldıñ.
Olar davalaşıp turğan arada yanlarına bir tilki kele.
– Ne oldı? – dep soray tilki.
Çoban ayta. Tilki şu saat aqsızlıqnı añlay, lâkin aseletten bilmengen kibi, dey:
– Çoban dostum, sen pek qopay bir adam ekensiñ. Balaban bir ajderha seniñ tulubıña nasıl sığdı? Yalan aytasıñ, ğaliba.
Añqav ajderha:
– Sığdım, sığdım! – dep qıçıra.
– İnanmayım! – dep inatlana tilki. – Qana, tulupqa bir daa kirçi.
Ajderha tulupqa kire de, başını tışta qaldıra.
– Köresiñmi, başıñ sığmay eken, – dey tilki.
– Mına, başım da sığdı, – dep, ajderha tulup içine kömüle.
Çoban şu saat tulupnıñ ağızını bağlay da:
– Eyilikke (dobro) kemlik (zlo) yapqannıñ taliyi budır! – dep, ajderhanı kene ateş içine taşlay.