Bir kün küneş ve furtuna biri-birinen dava ettiler. Furtuna küneşten bağırıp soray:
– Dünyanıñ ükümdarı menmi ya da senmi?
Küneş mulâyim sesnen cevap bere:
– Bu dünyanıñ akimi men olam, çünki er şeyge ayat bergen menim. Menim ile Yer Kökni körer. Men olmasam, dünya zindanda qalır.
Furtuna narazlıq kösterip, dey:
– Yoq, bu dünyanıñ ükümdarı menim, çünki menden er kes qorqar, eger men üfürsem, insanlar evge, gemiler saillerge qaçar, terekler yerge serilir, er yerge ölüm saçarım ve dünyanı devirerim.
Küneş mulâyim sesnen furtunağa dey:
– Seniñ küçüñ kelir ve keçer, soñra kene men dünyağa akim olurım, ömürni bererim.
Bu şiddetli davanıñ arasında yoldan paltoğa sarılğan bir yolcu keçe edi, bunı küneş körip, furtunağa dey:
– Ey, furtuna, bu yolcuğa küçüñni köster!
Furtuna şiddetini kösterip, yollarnı toz etti. Zavallı adam paltosını dögmelep, yahşı etip sarıldı. Furtuna daa da küçlü üfürdi, amma oña tesir etmedi ve yolcu yolunı devam etti. Küneş buña külip ayttı:
– Furtuna, qardaşım, sıra maña keldi.
Küneş avanı qızdırmağa başladı. Ava sıcaq olğan soñ, yolcu paltosınıñ dögmelerini çezdi. Soñra ise asla paltosını çıqardı.