Bir zamanda bar eken, bir zamanda yoq eken. Bir pek tabiatsız ve sert Osman adlı oğlan yaşay eken. O, öz aqranlarınen qavğa etip yüre, büyüklerge til qaytara eken.
Bir kün babası oña bir qutu mıhnen çöküç bergen ve:
– Birevge ters laf aytqan sayın, barıp ağaç qoramızğa birer mıh qaqıp taşla, – degen.
Birinci künü Osman pek çoq mıh qaqqan, atta aqşamğa elinde qanlı nasırlar peyda olğan. Onıñ içün o, bundan soñ özüni tutmağa tırışqan. Bir-eki aydan soñ o babasına kelip, şu künü iç bir mıh qaqmağanını haber etken.
Babası Osmanğa endi er bir muabbet yaşağan künü birer mıhnı çıqarmağa buyurğan. Buña pek çoq vaqıt kerek olsa da, qorağa qaqılğan mıhlar bitken künü kelgen. Bala, baba qora yanına bardılar.
– Baq, oğlum, sen mıhlarnı çıqardıñ, amma teşikleri qaldı. Sen adamlarğa aqaret sözlerni aytqanda, qalbine pıçaq saplaysıñ. Afu sorasañ bile, izi episi bir qala. Men bilem, kimerde ters laf özü qaça, lâkin ne qadar ağır olsa da, özüñni tutmağa, adamlarnıñ canını ağırtmamağa tırış, – dep nasiat berdi babası.