Anqaradaki İbadulla camisinde molla böyle ikâye tarif etti: “Menim Memet degen aydavcı qomşum bar edi. Künlerniñ birinde mışıq süt içken savutnı çevirgen.
– Vay, bu mışıq hırsızlıq yaptı, – dep açuvlanğan Memet ve ayvannı tepken.
Men bu aqta eşitip:
– Ey, Memet, sen ne yaptıñ? Allah yaratqan ayvan urulırmı? – dedim.
– Aman, ocam, siz bu lafalarnı ayta-ayta, qulaqlarımnı çürüttiñiz. Men böyle şeylerge inanmayım, – cevap berdi o.
Aradan bir qaç vaqıt keçti. Bir kün Memet öz maşinasını tamir etmek içün tübüne kirgen ve qazağa oğrağan.
Onı hastahanege alıp bardılar. Men bunı eşitkenimnen hastanı ziyaret ettim. Amma zavallınıñ dünyadan haberi yoq edi. O, bir noqtağa baqıp: “Mışıqnı menden uzaq tutıñ!”, – dep, qıçıra edi…”.
İnsanlarnıñ biri-birine aqqı keçkeni kibi, ayvanlarnıñ da insanlarğa aqqı keçe. Bütün günâhlar bağışlanmaq mümkün, amma qul ve ayvannıñ aqqı ödelmegence, şu günâh bağışlanmaz. Bunı iç bir vaqıt unutmañız, balalar.