Qış keldi. Topraq, dağlar – bütün yer qar yorğanınen örtüldi. Kiçkene Tavşançıqnıñ evinde bir türlü aş qalmadı. Tavşançıq pek aç oldı. Dağğa barıp, aşamağa bir şeyler qıdırayım, dedi.
Tavşançıq qar tübünde qıdırdı, qıdırdı ve Şameçikni hatırladı. Qar teren, suvuq, Şameçik evde oturadır em, men kibi, aç olğandır, tüşündi Tavşançıq. Bir şeyler tapsam, mıtlaqa onen paylaşırım. Birazdan o eki havuç taptı.
Quvandı Tavşançıq, havuçlarnı aldı ve Şameçikke çaptı. Qapunı qaqtı, amma evde kimse yoq eken. Baqsa, qapu açıq. Tavşançıq ufaq havuçnı özü aşadı, büyükçe soyunı ise masada qaldırdı.
Şameçik de bu vaqıtta aş qıdıra eken. Şameçik qar tübünde qıdırdı, qıdırdı ve Sığınçıqnı hatırladı. Qar teren, suvuq, Sığınçıq evde oturadır em, men kibi, aç olğandır, tüşündi Şameçik. Bir şeyler tapsam, mıtlaqa onen paylaşırım.
O, bir qaç yer cevizi taptı ve Sığınçıqqa aşıqtı. Öz evi yanında keçkende, baqsa, qapu açıq. Kim kelgen eken, tüşündi Şameçik. Evge kirse, masada havuç yata. Şaştı. “Qaydan keldi bu havuç? A-aa! Dostlarım ketirgendir!”, – tüşündi o, ve Sığınçıqqa havuçnı alıp barayım, dedi. Amma Sığınçıq evde yoq edi. Şameçik havuçnı pencere tübüne qoydı ve qayttı.
Sığınçıq da dağda aş qıdırdı, qıdırdı ve Ayuvçıqnı hatırladı. Qar teren, suvuq, Ayuvçıq evde oturadır em, men kibi, aç olğandır, tüşündi Sığınçıq. Bir şeyler tapsam, mıtlaqa onen paylaşırım.
O qar tübünden yeşil otçıq taptı ve Ayuvçıqqa ketti. Öz evi yanında keçkende, baqsa, pencerede havuç yata. Kim kelgen eken, tüşündi Sığınçıq. Soñ bu bahşışnı dostları ketirgeni aqlına keldi. O, havuçnı Ayuvçıqqa alıp barmağa niyetlendi. Amma Ayuvçıq evde yoq edi. Sığınçıq havuçnı qapu yanına qoydı ve evine ketti.
Ayuvçıq ise dağda aş qıdıra edi. Qıdırdı, qıdırdı ve Tavşançıqnı hatırladı. Qar teren, suvuq, Tavşançıq evde oturadır em, men kibi, aç olğandır, tüşündi Ayuvçıq. Bir şeyler tapsam, mıtlaqa onen paylaşırım.
O, buzlu topraqtan tatlı qartop qazıp çı¬qardı ve Tavşançıqqa aşıqtı. Öz evi yanında keçkende, baqsa, bosağada havuç yata. Kim kelgen eken, taaciplendi Ayuvçıq. “Ebet, ebet, o menim dostlarım, meni qayğıralar, – quvandı o. – Qana, bu havuçnı Tavşançıqqa alıp barayımçı!”
Ayuvçıq Tavşançıqnıñ evine barğanda, o, tatlı havuçnı aşap toyğan soñ, yuqlamağa yatqan eken. Ayuvçıq dostumnı uyantmayım dep, havuçnı Tavşançıqnıñ yatağı yanında qoydı ve evine qayttı.
Saba yuqudan uyanğan Tavşançıq közüni açqanınen havuçnı kördi.
– Vay! Havuçım qaytqan! Tılsımlı eken!
Fan İtsün (Qıtay)