Султание Ускут-къызы
ТАВШАНЧЫКЪ БААРЬНИ БЕКЛЕЙ
Къыш бою тавшанчыкъ бир къарт эмен терегининъ къувушында аяздан сакълана. Бир кунь сувукътан къалтырап, къувуштан бакъа ве:
– Джаным, Эмен деде, баарь кельмесине даа чокъмы? – деп сорай.
– Къарлар ирип, дагълардан озенлер номай акъса, баарь келир, – дей эмен тереги.
Тавшанчыкъ къувуш ичине сакълана ве къарларнынъ иримесини беклей. Бираз вакъыт кече, джыллы ель эссе, ава къызмагъа, къарлар иримеге башлай. Тавшанчыкъ къувуштан чыкъа ве:
– Баарь кельди! Баарь кельди! – деп, къувана.
– Бираз даа сабыр эт. Къарылгъачлар кельсин, – дей къарт эмен.
Бир къач куньден къарылгъачлар да келе. Олар юва япмакъ ичюн ер къыдыралар. Тавшанчыкъ кене эменден сорай:
– Джаным, Эмен дедечигим, энди къарлар ирий, къарылгъачлар да кельди, не ичюн баарь кельмей?
– Азчыкъ даа бекле, озенлерден номай сув акъса, чимен ешиль килимнен орьтюльсе, тереклер бурьленип, чечек ачса, къушлар юва япмагъа башласа, балкъуртчыкълар уянып учмагъа башласа, ана о вакъыт акъикъий баарь келир.
Тавшанчыкъ дагълардан ташып кельген озенчиклерни, чименнинъ ешиль килимнен орьтюльмесини, къушчыкъларнынъ юва япмасыны, тереклер бурьленип чечек ачмасыны, балкъуртчыкълар уянып, учмасыны сабырнен беклей.
Не исе, ойле кунь келе. Тавшанчыкъ севине-севине эмен тереги янына бара ве оны зорнен таный.
– Эмен деде! Мен энди билем: ава къызып, къарлар ирисе, дагълардан озенчиклер шырылдап акъса, къарылгъачлар келип, юва япса, чимен ем-ешиль килимнен орьтюльсе, тереклер бурьленип, чечек ачса, балкъуртчыкълар уянып, учсалар, даа… Эмен дедечигим ешиль джуббесини кийсе – о заман баарь келе.