Bir qızçıq künlerniñ birinde oynap oturğanda, yıltıravuq kâğıttan güzel bir qutuçıq yapa. Babası bunı körip:
– Qızım, böyle güzel kâğıttan olmaycaq bir qutuçıq yapasıñ! – dep açuvlana.
Qızçıqnıñ canı ağıra, amma babasına bir şey aytmay.
Ekinci künü qızçıq güzel kâğıttan yapılğan qutuçıqnı babasına ketirip:
– Baba, bu qutuçıq menim saña bahşışımdır, – dey.
Baba balağa aqsız yerde açuvlanğanını añlap, utana ve: “Sağ ol, qızım”, – dey.
Soñra qutuçıqnı açıp baqsa, içinde bir şey olmağanına kene açuvlana.
– Ya, balam, boş qutuçıqnı bahşış etmeyler de? – dey o.
– Ya menim qutuçığım boş degil, içine saña olğan bütün sevgimni qoydım. Babaçığım, men seni pek sevem! – dep, ağlay qızçıq.
Babasınıñ yüregi buña dayanmay ve qızından afu soray.
– Bağışla meni, güzelim menim, men de seni pek sevem, – dep qızını quçaqlap, közlerinden öpe.
Bundan soñ babası bu qutuçıqnı saqlap tuta ve qızınıñ eñ qıymetli bahşışını yüreginde is ete.