Bir zamanda bar eken, bir zamanda yoq eken, bir köyde qozuçıq yaşağan. Bir kün o, anasından soray:
– Ana, tışta pek suvuq, qar yerni qaplap aldı. Ya ne vaqıt sıcaq kelecek, küneş qızdıracaq?
– Baarde, Navrez kelgende, – dey anası.
– Aydı, ana, biz Navrezni tez-tez çağırayıq, – dedi, qozuçıq: “Kel, Navrez, kel! Kel, Navrez, kel!” – dep davet etip başladı.
– Yoq, Navrezni biz çağırıp olamaymız, – dedi anası qozuçıqnıñ başını sıypap.
Ertesi künü qozuçıq özençikniñ yanına barıp soradı:
– Özençik, özençik, sen Navrezni çağırıp olursıñmı?
– Yoq, çağırıp olamam. Çünki meni buz qaplap aldı, suvlarım aqmay şimdi, – dey özençik. Sen bar, tereklerden sora, olarnıñ boyu uzun. Töpeden olarğa er şey körüne.
Qozuçıq tereklerniñ yanına bara.
– Terekler, terekler, siz Navrezni çağırıp olursızmı?
– Yoq, biz yüksek terekler olsaq da, bir yerde ösemiz. Sen, eyisi, bar da, quşçıqlarğa ayt, olar kökte, yükseklerde uçalar, – deyler terekler.
Qozuçıq quşçıqlarnı köre ve olardan soray:
– Quşçıqlar, quşçıqlar, siz Navrezni çağırıp olursızmı?
– Yoq, biz kökte uçamız, amma yel dünyanıñ er köşesinde keze. Eyisi, sen bar da, yelden sora, – deyler quşçıqlar.
Böyle etip qozuçıq yüre-yüre, yorulıp, kelip yuqlamağa yata ve tüş köre.
Tüşünde o özüniñ anda-mında sorap yürgenini köre ve o soraştırıp yürgende, küneş endi yavaş-yavaş er yerni qızdırmağa başlay. Biraz vaqıttan özençik de iriy, terekler üstünde yeşil yapraqlar peyda ola, yerde ise otlar yeşere. Bunı ilki kere körgen qozuçıq:
– Ana, ana, baq etrafqa, ne oldı? – dey anasına, Navrez kelgenine sevinip.
Saba uyanğan soñ o anasına barıp:
– Ana, men tüşümde Navrez kelgenini kördim, endi Navrez bizge de kelecek, – dey.
Emine Üsein