КЕЛЬ, НАВРЕЗ КЕЛЬ!

Бир заманда бар экен, бир заманда ёкъ экен, бир койде къозучыкъ яшагъан. Бир кунь о, анасындан сорай:

– Ана, тышта пек сувукъ, къар ерни къаплап алды. Я не вакъыт сыджакъ келеджек, кунеш къыздыраджакъ?

– Баарьде, Наврез кельгенде, – дей анасы.

– Айды, ана, биз Наврезни тез-тез чагъырайыкъ, – деди, къозучыкъ: «Кель, Наврез, кель! Кель, Наврез, кель!» – деп давет этип башлады.

– Ёкъ, Наврезни биз чагъырып оламаймыз, – деди анасы къозучыкънынъ башыны сыйпап.

Эртеси куню къозучыкъ озенчикнинъ янына барып сорады:

– Озенчик, озенчик, сен Наврезни чагъырып олурсынъмы?

– Ёкъ, чагъырып оламам. Чюнки мени буз къаплап алды, сувларым акъмай шимди, – дей озенчик. Сен бар, тереклерден сора, оларнынъ бою узун. Тёпеден оларгъа эр шей корюне.

Къозучыкъ тереклернинъ янына бара.

– Тереклер, тереклер, сиз Наврезни чагъырып олурсызмы?

– Ёкъ, биз юксек тереклер олсакъ да, бир ерде осемиз. Сен, эйиси, бар да, къушчыкъларгъа айт, олар кокте, юксеклерде учалар, –  дейлер тереклер.

Къозучыкъ къушчыкъларны коре ве олардан сорай:

– Къушчыкълар, къушчыкълар, сиз Наврезни чагъырып олурсызмы?

– Ёкъ, биз кокте учамыз, амма ель дюньянынъ эр кошесинде кезе. Эйиси, сен бар да, ельден сора, – дейлер къушчыкълар.

Бойле этип къозучыкъ юре-юре, ёрулып, келип юкъламагъа ята ве тюш коре.

Тюшюнде о озюнинъ анда-мында сорап юргенини коре ве о сораштырып юргенде, кунеш энди яваш-яваш  эр ерни къыздырмагъа башлай. Бираз вакъыттан озенчик де ирий, тереклер устюнде ешиль япракълар пейда ола, ерде исе отлар ешере. Буны ильки кере корьген къозучыкъ:

– Ана, ана, бакъ этрафкъа, не олды? – дей анасына, Наврез кельгенине севинип.

Саба уянгъан сонъ о анасына барып:

– Ана, мен тюшюмде Наврез кельгенини корьдим, энди Наврез бизге де келеджек, – дей.

Эмине Усеин