Yunus QANDIM
Qırım – bizim evimiz,
Küneşimiz, kökümiz.
Qırım – bizim ilimiz,
Nefesimiz, tüşümiz.
Qırım – bizim analar,
Qırım – bizim babalar.
Qırım içün oqurmız,
Oña tayanç olurmız.
Bugün çadır içinde
Yaşay qırımtatarlar.
Şam yaqıp, ders baqalar
Ayşeler ve Settarlar.
Men pek yahşı oqurım,
Soñ olurım injener.
Dülber evler qurarım,
Yaşar onda Ruşenler.
Çoban olğan qartbabam,
Men de çoban olacam.
Sürü-sürü qoylarnı
Yaylalarda baqacam.
Dağda kör çoqraqlarnıñ
Közlerini açacam.
Boldurğanda oturıp,
Zevqnen qaval çalacam.
Dostlarım – Osman, Murat
Olacaqlar furuncı.
Mustafa, Veli, Ferat
Olacaqlar uçucı.
Men kanallar qazacam,
Çölge suv ketirecem.
Onı bağça, bostanğa
Bağlarğa çevirecem.
Qırım seniñ degil, dep,
Asiyağa ketiñ, dep,
Utanmayıp, aytalar.
Bizge başqa balalar
Men büyüsem mıtlaqa
Bir tarihçı olacam.
Bizler kimmiz? – Bu aqta
Çoq kitaplar yazacam.
Oğlançıqlar, qızçıqlar,
Ösip, büyük olayıq.
Ana-Vatan Qırımğa
Bizler saip çıqayıq.
Halqımıznıñ ümüti
Bizde! Bizde, balalar!
Yurtumıznıñ ümüti
Bizde! Bizde, balalar!