Sıcaq bir yaz aqşamı edi. Osmanlarnıñ qorantası qomşu köyde yaşağan doğmuşlarını ziyaret etip evge qayttılar. Babaları qapını açacaq olıp anahtarnı qıdırdı, ama tapıp olamadı. Er kes qıdırdı, lâkin anahtar tapılmadı. Demek, doğmuşlarınıñ evinde qalğan.
Boldurğan, aç olğan balalarnıñ keyfi bozuldı. Ne yapacaqlarını bilmey, qapı ögünde tüşünip turğanda, eski bir evçikte yaşağan qomşuları Esma tize olarnı öz evine davet etti.
Osmanlar bu maallede yaşağanlarına endi bir ay oldı. Lâkin olar Esma tizeniñ evine daa kirmegen ediler. Evniñ içerisi sers ve basıq, divarları küflengen, bazı yerleri çatlağan. Bir qapısı ve bir penceresi olğan bu evçikniñ tek bir odası bar. Odada ise bir masa ve bir kravattan ğayrı, bir şey yoq. Osmannen qardaşı Esma tizeniñ acınıqlı vaziyetine şaşıp qaldılar.
Şu arada Esma tize tepside bir qaç tilim ötmek ve küçük bir çanaq şorbanı masa üstüne qoydı ve çekine-çekine: “Bağışlañız, bugün tükânğa barmağa çarem olmadı, başqa şeyim yoq. Buyurıñız…”, – dedi. Osman daa küçük olsa da, vaziyetni añladı: endi qartayğan Esma tizeniñ ne aqayı bar, ne balaları, ne torunları, parası da yoq, ğaliba, oña yardım etmek kerek, dep tüşündi.
O künden soñ çoq şey deñişti. Artıq olar tek qomşu degil de, büyük bir qoranta kibi, Esma tize ise qartana kibi oldı.
Böyleliknen, unutılğan anahtar unutılğan qapılarnı açtı, içerige meleklernen beraber cennet qoquları kirdi. Göñüller merhamet ve yarıqnen tolıp-taştı, musulman qardaşlığınıñ güzelligi bütün maalleni sarıp aldı.