Сыджакъ бир яз акъшамы эди. Османларнынъ къорантасы къомшу койде яшагъан догъмушларыны зиярет этип эвге къайттылар. Бабалары къапыны ачаджакъ олып анахтарны къыдырды, ама тапып оламады. Эр кес къыдырды, лякин анахтар тапылмады. Демек, догъмушларынынъ эвинде къалгъан.
Болдургъан, ач олгъан балаларнынъ кейфи бозулды. Не япаджакъларыны бильмей, къапы огюнде тюшюнип тургъанда, эски бир эвчикте яшагъан къомшулары Эсма тизе оларны озь эвине давет этти.
Османлар бу маалледе яшагъанларына энди бир ай олды. Лякин олар Эсма тизенинъ эвине даа кирмеген эдилер. Эвнинъ ичериси серс ве басыкъ, диварлары кюфленген, базы ерлери чатлагъан. Бир къапысы ве бир пенджереси олгъан бу эвчикнинъ тек бир одасы бар. Одада исе бир маса ве бир краваттан гъайры, бир шей ёкъ. Османнен къардашы Эсма тизенинъ аджыныкълы вазиетине шашып къалдылар.
Шу арада Эсма тизе тепсиде бир къач тилим отьмек ве кучюк бир чанакъ шорбаны маса устюне къойды ве чекине-чекине: «Багъышланъыз, бугунь тюкянгъа бармагъа чарем олмады, башкъа шейим ёкъ. Буюрынъыз…», – деди. Осман даа кучюк олса да, вазиетни анълады: энди къартайгъан Эсма тизенинъ не акъайы бар, не балалары, не торунлары, парасы да ёкъ, гъалиба, онъа ярдым этмек керек, деп тюшюнди.
О куньден сонъ чокъ шей денъишти. Артыкъ олар тек къомшу дегиль де, буюк бир къоранта киби, Эсма тизе исе къартана киби олды.
Бойлеликнен, унутылгъан анахтар унутылгъан къапыларны ачты, ичериге мелеклернен берабер дженнет къокъулары кирди. Гонъюллер мерхамет ве ярыкънен толып-ташты, мусульман къардашлыгъынынъ гузеллиги бутюн мааллени сарып алды.