Bir adam ömürlik bayırlarda yaşağan. Olarnıñ aşağısında keniş bostanlar, bereketli bağçalar olğanını eşitmekçe bile eken. Bu adam şu güzel yerlerni öz közünen körmege istey. Künlerniñ birinde o bayırdan tüşe ve bostanlarğa, bağçalarğa kire, er bir meyvağa, sebzege zevqnen baqa. Ömürinde körmegen şeylerni körgeni içün Allağa şükürler ete, dua oquy.
Soñ Allağa muracaat etip: “Sen er bir şeyni sırasınen, güzel etip, yerli-yerine qoydıñ. Amma men tek bir şeyni añlap olamadım – ne içün bu balaban qarpız, qavun adı olğan yemişlerniñ örkeni pek ince, em de aşağıda – yerde, küçüçik, ceviz adlı yemiş ise yüksek, balaban terekte öse?” – dep soray.
Oña kimse cevap bermey. Adam bağçalarnı keze-keze boldura. Soñ bir balaban ceviz tereginiñ tübüne yata. Biraz vaqıt keçken soñ, yuqlap qala. Ceviz tereginiñ üstüne qarğa qona. O cevizlerni çöküçlemege başlay. Bir ceviz terekten qopa, tübünde yuqlağan adamnıñ mañlayına barıp urula. Adam yerinden atılıp tura, ağırğan mañlayını tuta. Ceviz urğan yeri şişip çıqa. Bu adam mañlayını tuta-tuta töpege baqa.
– Allam, sen maña pek yahşı añlattıñ. Eger bu terekniñ üstünde qavunlar ya da qarpızlar ösken olsa, şimdi menim alım nasıl olur edi? – dey.
Rustem Suleymanov