Бир адам омюрлик байырларда яшагъан. Оларнынъ ашагъысында кениш бостанлар, берекетли багъчалар олгъаныны эшитмекче биле экен. Бу адам шу гузель ерлерни озь козюнен корьмеге истей. Куньлернинъ биринде о байырдан тюше ве бостанларгъа, багъчаларгъа кире, эр бир мейвагъа, себзеге зевкънен бакъа. Омюринде корьмеген шейлерни корьгени ичюн Аллагъа шукюрлер эте, дуа окъуй.
Сонъ Аллагъа мураджаат этип: «Сен эр бир шейни сырасынен, гузель этип, ерли-ерине къойдынъ. Амма мен тек бир шейни анълап оламадым – не ичюн бу балабан къарпыз, къавун ады олгъан емишлернинъ орькени пек индже, эм де ашагъыда – ерде, кучючик, джевиз адлы емиш исе юксек, балабан теректе осе?» – деп сорай.
Онъа кимсе джевап бермей. Адам багъчаларны кезе-кезе болдура. Сонъ бир балабан джевиз терегининъ тюбюне ята. Бираз вакъыт кечкен сонъ, юкълап къала. Джевиз терегининъ устюне къаргъа къона. О джевизлерни чёкючлемеге башлай. Бир джевиз теректен къопа, тюбюнде юкълагъан адамнынъ манълайына барып урула. Адам еринден атылып тура, агъыргъан манълайыны тута. Джевиз ургъан ери шишип чыкъа. Бу адам манълайыны тута-тута тёпеге бакъа.
– Аллам, сен манъа пек яхшы анълаттынъ. Эгер бу терекнинъ устюнде къавунлар я да къарпызлар оськен олса, шимди меним алым насыл олур эди? – дей.
Рустем Сулейманов