Yaqut masalı
– Bu da yaşayışmı?! – dep öpkeley bir kün öz-özüni acığan Tavşan. – Er şeyden qorqam, er şey meni qorquza. Quru pıtaq çırt etse – men abdıra¬yım, quşçıq bir çalıdan ekinci çalığa uçsa – ötüm patlay. Yapraqlarnı şatırdatıp sıçan öz yuvasına çapsa, meni bu da qorquza. Dünyada men qorqmağan bir şey barmı eken? Er şeyden qorqıp, qaltırap yaşamaqtan köre, suvda boğulmaq eyidir…
Uzun qulaq bu yerge yaqın gölge taraf aşıqa.
Gölge çapıp kele ve terence yer qıdırıp başlağanda, yalıda bir Baqa sekirip yürgenini köre. Bizim Tavşan qorqusından uzun qulaqlarını basıp, pısıp qala. “Episi bir ölecem, ne olsa olsun!” – dep tüşüne ve Baqanıñ üstüne atıla. O ise daa tezce sekireklep qıçırıp başlay:
– Vay, anam! Qorqunçlı Tavşan menim peşimden quvalay, meni aşamağa istey. Vay, qorqam! Vaq-vaq, qorqam!.. – dep özüni suvğa taşlay.
Baqadan böyle şeyni ümüt etmegen Tavşan şaşqanından art ayaqları üstüne oturıp qala.
– Ana saña bir şey daa! Demek, menden de qorqqanlar bar… Böyle eken, gölde boğulmaqtan vazgeçeyim. Kene ormanğa qaytayımçı… – dep öz evine qayta.
Tavşan gölden uzaqlaşıp kete. Alâ bugün öz ormanında evelki kibi yaşay.