Якъут масалы
– Бу да яшайышмы?! – деп опькелей бир кунь озь-озюни аджыгъан Тавшан. – Эр шейден къоркъам, эр шей мени къоркъуза. Къуру пытакъ чырт этсе – мен абдырайым, къушчыкъ бир чалыдан экинджи чалыгъа учса – отюм патлай. Япракъларны шатырдатып сычан озь ювасына чапса, мени бу да къоркъуза. Дюньяда мен къоркъмагъан бир шей бармы экен? Эр шейден къоркъып, къалтырап яшамакътан коре, сувда богъулмакъ эйидир…
Узун къулакъ бу ерге якъын гольге тараф ашыкъа.
Гольге чапып келе ве терендже ер къыдырып башлагъанда, ялыда бир Бакъа секирип юргенини коре. Бизим Тавшан къоркъусындан узун къулакъларыны басып, пысып къала. «Эписи бир оледжем, не олса олсун!» – деп тюшюне ве Бакъанынъ устюне атыла. О исе даа тездже секиреклеп къычырып башлай:
– Вай, анам! Къоркъунчлы Тавшан меним пешимден къувалай, мени ашамагъа истей. Вай, къоркъам! Вакъ-вакъ, къоркъам!.. – деп озюни сувгъа ташлай.
Бакъадан бойле шейни умют этмеген Тавшан шашкъанындан арт аякълары устюне отурып къала.
– Ана санъа бир шей даа! Демек, менден де къоркъкъанлар бар… Бойле экен, гольде богъулмакътан вазгечейим. Кене ормангъа къайтайымчы… – деп озь эвине къайта.
Тавшан гольден узакълашып кете. Аля бугунь
озь орманында эвельки киби яшай.