Демирджи бири-бирине ошагъан эки дане сабан ясай. Бир сабанны устаханесинде къалдырып, экинджисини арабагъа юклеп тарлагъа ер къазмагъа кете. Бир къач куньлер чалышкъан сонъ, чалышкъан сабан пек дюльбер, кумюшдай йылтырагъан сабан ола, амма устахенеде тургъан сабан къарара ве тотлана.
Бираз вакъыттан сонъ, эки сабан бири-биринен корюшелер. Чалышмагъан сабан, кунеш киби парылдап йылтырагъан сабанны, корип шашып къала. Сонъ: «Сен насыл олып бойле йылтыравукъ, гузель олдынъ? Уста экимизни де бир куньде бир демирден ясады да. Амма сен шимди йылтырайсынъ, мен исе мында тотланып къалдым. Бунынъ сыры неде?» – деп сорай тотлы сабан.
– Онынъ сыры ёкъ, достум, мен чалышкъаным ичюн, бойле йылтыравукъ, гузель олдым. Манъа иш ярашты. Амма сенинъ белянъ ишсизликтир. Сен чалышмайып, арекетсиз тургъанынъ ичюн, эскирип, тотланып къалдынъ, – дей чалышкъан сабан.
Билял Мамбет