Author: Amet

Başqırt halq masalı

Bir adam bayramnıñ arfesinde musafirlerni davet etmek içün küçük oğlunı yollağan. “Felânça emceni, dedeni, felânça tizeni…”, dep bir qaç ad  söylegen. Oğlan diqqat ile diñlegen, amma qapudan çıqqan soñ, o kimni davet etecegini unutqan. Evine kirip, tekrar soramağa cesaret etmegen. “Men bütün köy ealisini davet eteyim, – tüşünip, qarar alğan. – Olarnıñ arasında, babam davet etken musafirler de olur”.

Bir zamanda bar eken, bir zamanda yoq eken. Keniş çölde bir qart qartiynen  yaşağan. Qartiy çölge çıqıp, mal kübresini toplağan, tezekler yasap olarnı küneşte qurutqan soñ obalap qoyğan.

Soñki tezek obasını evden yaqın bir yerde obalay turğan. Eñ töpesine tegiz soyunı degil de, qoy yünlerine bulğalanğan tomalaq tezekni qoyğan. Ve oña adiy tezek, demey, “qoluboq” degenler, yani boqtan yasalğan tezek.

Bir zamanda bar eken, bir zamanda yoq eken, eyilik sevgen bir çoban bar eken. Künlerden birinde bu çoban qoylarınen dağ etegine köterile. Dağda yanğın çıqqanını köre. Barıp baqsa, ne körsin? Ateş içinde balaban bir şey çapalana em de bala kibi ağlay eken.

Bir zamanda bar eken, bir zamanda yoq eken, bir köyde qozuçıq yaşağan. Bir kün o, anasından soray:

– Ana, tışta pek suvuq, qar yerni qaplap aldı. Ya ne vaqıt sıcaq kelecek, küneş qızdıracaq?