Учь къадын, къолларында сепетлери, базардан къайталар. Ёлда эвлятлары акъкъында субет этелер.
Биринджи къадын:
– Меним огълум эм эдепли, эм гимнастиканен огъраша, эм чешит тёгереклерге къатнай, – дей.
Экинджи къадын:
– Меним огълум исе истидатлы, бульбуль киби сеси бар, сесинден эр кес айретте къала, келеджекте йырджы оладжакъ, – дей.
Учюнджи къадын сусып кете. Шу эки къадын ондан сорайлар:
– Я, сен не ичюн озь огълунъ акъкъында айтмайсынъ? Онынъ не, ич бир шейге къабилиети ёкъмы?
Бир ихтияр исе къадынлар айткъан лафларгъа къулакъ асып, пешлеринден кете.
Къадынлар ёрула, сепетлерини ерге къойып, сокъакънынъ башында токътайлар. Балалары оларны корип, янларына чапып келе. Биринджи къадыннынъ огълу анасына къолларында насыл юргенини косьтере, экинджи къадыннынъ огълу анасы севген йырны йырлай. Учюнджи къадыннынъ огълу анасынынъ сепетлерини алып, бирер- бирер эвге ташымагъа башлай.
Ихтияр адам буны корип, къадынларгъа:
– Мен тек бир хайырлы баланы корьдим, о да анасына ярдым эткен эвляттыр, – деди.