Бир заманда бар экен, бир заманда ёкъ экен, эйилик севген бир чобан бар экен. Куньлерден биринде бу чобан къойларынен дагъ этегине котериле. Дагъда янгъын чыкъкъаныны коре. Барып бакъса, не корьсин? Атеш ичинде балабан бир шей чапалана эм де бала киби агълай экен.
Чобан тулубына бир йип багълай да, оны атешке ата. Чапалангъан шей тулуп (кожаный мешок) ичине киргенинен, оны йипнинъ уджунен кери тартып чыкъара. Чыкъара амма, бу инсан дегиль, ялыны (грива) атеште куйген балабан бир аждерха йыланы экен.
Чобан йыландан сорай:
– Айт, йыланым, сени олюмден къуртаргъаным ичюн манъа не береджексинъ? Санъа ола тулубымны харапладым.
Аждерха козьлерини акъайта да:
– Мени къуртаргъанынъ ичюн сени чип-чий ашайджагъым, – дей.
Чобан неге огърагъаныны бильмей.
– Олян, джанавар огълу джанавар, ярдымгъа етип кельмеген олсам, кебап оладжакъ эдинъ де?
– О меним ишим дегиль, – дей аждерха. – Мен хастам. Хастагъа лезетли аш керек. Яхшы ки, сен тапылдынъ.
Олар давалашып тургъан арада янларына бир тильки келе.
– Не олды? – деп сорай тильки.
Чобан айта. Тильки шу саат акъсызлыкъны анълай, лякин аселеттен бильменген киби, дей:
– Чобан достум, сен пек къопай бир адам экенсинъ. Балабан бир аждерха сенинъ тулубынъа насыл сыгъды? Ялан айтасынъ, гъалиба.
Анъкъав аждерха:
– Сыгъдым, сыгъдым! – деп къычыра.
– Инанмайым! – деп инатлана тильки. – Къана, тулупкъа бир даа кирчи.
Аждерха тулупкъа кире де, башыны тышта къалдыра.
– Коресинъми, башынъ сыгъмай экен, – дей тильки.
– Мына, башым да сыгъды, – деп, аждерха тулуп ичине комюле.
Чобан шу саат тулупнынъ агъызыны багълай да:
– Эйиликке (добро) кемлик (зло) япкъаннынъ талийи будыр! – деп, аждерханы кене атеш ичине ташлай.