ЭКИ БАКЪА

Бир заманда эки бакъа бар экен. Олар бир койлюнинъ багъчасында къычырышып отура экенлер. Ач олгъанлар. Бир бардакъ сют ичине далгъанлар. Тойгъан сонъ бардакътан чыкъмагъа истегенлер, амма бардакъ терен экен.

Кирмеге киргенлер, амма чыкъмагъа беджермегенлер. Не япмалы? Бир къач кере секиргенлер. Амма арекетлери бошуна эди, чыкъып оламадылар.

Бакъаларнынъ бириси: «Энди чыкъып оламайджакъмыз. Чапалангъанымыз файда бермез. Эписи бир богъулып оледжекмиз», – деп тюшюне ве аркъадашына бу сёзлерни айта. Аркъадашы исе:

– Не ичюн сен ойле тюшюнесинъ? Бираз даа чапаланмакъ керек. Сыкъ тишинъни, гъайрет косьтер. Сакъын, гонъюльден тюшме! – деди.

Амма умюти узюльген бакъа эписи бир озюне ишанмады. Чапаланмакъны токътатты да, сют ичинде богъулды.

Экинджи бакъа исе эп сычрады, эп чапаланды. Эм де ойле бир сычрады ки, къач кере секиргенини озю де унутты.

Бакъа секирген, чапанлангъан сайын сюттен ягъы айырылды. Бир буюк томар ягъ олды. Бакъа бу ягъ томарына минди, андан тышары атлады да къачты къуртулды.

Огют (наставление):

Башымызгъа кельген беляларгъа чаре буламайып, умютни узьмек олмаз. Аллах эр белядан къуртулмакъ чаресини де яраткъан.