Къыш куню эписи балалар тышкъа ашыкъалар, чана таялар, къар топлары ясап, бири-бирине аталар, дигерлери къардан адам ясайлар.
Бугунь де балалар чыкъып, къардан балабан адам ясап, адыны Садыкъ къойдылар. Козь ве къашларыны комюрнен сыздылар, бурну ерине хавуч къойдылар, агъызыны къырмызы боянен яраштырдылар, башына исе къопкъа кийсеттилер. Сонъра бир элине сипиртки де туттурдылар.
Узакътан бакъсанъ, санки тири адам тура, къоллары да бар. Эр кес акъшам эвге кирди, чюнки аяз чыкъты, амма Садыкъ тышта ушюмей. Саба мектепке кеткен балалар Садыкъкъа: «Селям алейкум!», – деп, къайткъанда: «Сагълыкънен къал», – деп, эллерини саллап кечелер.
Садыкъ балаларгъа чокъ шей айтмагъа истей, амма лаф этип оламай. «Эписи адамлар бир шейнен огърашалар, тек меним кимсеге файдам тиймей», – деп тюшюне Садыкъ.
Балачыкълар Садыкънынъ мугъайгъаныны корип, онъа ярдым этмеге истейлер. Вели эвинден тахта кетирди, Асан исе йип багълап, Садыкънынъ бойнуна асты. Энди Садыкъкъа да иш тапылды. О, къушлар ичюн ясалгъан «ашханеде» чалыша. Айше ве Эдие эр кунь отьмек уфакълары кетирип, тахта устюне сепелер.
Энди Садыкъ къувана – онынъ да озюне келишкен, ярашкъан иши бар.
Сейяре Меджитова