Бир заманда бар экен, бир заманда ёкъ экен, бир койде къызчыкъ яшай экен. Бу гузель къызчыкъны анасы ве къартанасы пек севе экенлер.
Бир кунь анасы онъа къырмызы шапкечик тиккен. Къызчыкъ эр вакъыт бу къырмызы шапкечикни кийгени ичюн къомшулары онъа «Къырмызы шапкечик» демеге башлагъанлар.
Куньлернинъ биринде анасы:
– Къырмызы шапкечик, къартананъ хаста, бу аш, къавалты эм де иляджны онъа алып барсанъ, яхшы олур, – дей.
Къызчыкъ азырлангъан сепетни алып, ёлгъа чыкъа. Анасы исе къызына насиат бере: «Сакъын, ёлда ябанджыларнен лаф этме».
Къырмызы шапкечик: «Яхшы, ана, кимсенен къонушмам» – дей.
Ёл бою къызчыкъ йырлап кете, пешинден къашкъыр тюшкенини исе сезмей. Бираз вакъыттан къашкъыр, къызнынъ къаршысына чыкъып: «Гузель къыз, къайдаларгъа кетесинъ?» – деп, сорагъан.
– Меним адым Къырмызы шапкечик. Меним къартанам дагъ артында яшай. О, хаста ята, мен онъа къавалты алып кетем, – джевап бере Къырмызы шапкечик. «Вай, анам манъа ябанджыларнен лаф этме деди де», – хатырлай къызчыкъ ве япкъанындан утанып, лафыны кесе.
– Сагълыкънен бар! – дей къашкъыр ве чапа-чапа къартананынъ эвине барып ете.
Къапуны такъылдата. Къартана тёшекте ята.
– Ким о?
– Бу мен, Къырмызы шапкечик, санъа къавалты кетирдим.
– Къырмызы шапкечик, мандалнынъ йипини тарт, къапу ачылыр, – дей къартана. Къашкъыр ойле этип эвге кире ве къартананы ялмап юта.
Сонъра къартананынъ урбаларыны кийип, козьлюклерини такъа, тёшекке кирип, къызны беклей.
Къырмызы шапкечик къартанасынынъ эвине келе: «Мераба, къартаначыгъым! Мен кельдим!» – деп, къапудан кире.
– Насылсынъыз къартаначыгъым? Бакъынъ, сизге къавалты кетирдим, – дей, къызчыкъ.
– Чокъ сагъ ол, торунчыгъым, – дей, къашкъыр.
– Къартана, не ичюн къулакъларынъыз пек балабан?
– Сени яхшы эшитмек ичюн.
– Къартана, не ичюн козьлеринъиз пек балабан?
– Сени даа да яхшы корьмек ичюн.
– Къартана, не ичюн къолларынъыз пек узун?
– Сени яхшы этип къучакъламакъ ичюн.
– Къартана, я не ичюн тишлеринъиз бу къадар балабан ве кескин? – сорай, къызчыкъ.
– Сени ашамакъ ичюн, – деп, къашкъыр къызчыкънынъ устюне атыла, амма тутып оламай. Къырмызы шапкечик: «Ярдым этинъ!» – деп, эвден атылып чыкъа.
Частына эв янындан бир одунджы кече экен, къызчыкънынъ сесини эшитип, ярдымгъа чапа. Одунджы къашкъырны ольдюрген сонъ, къартананы да къурсагъындан чыкъара.
Къырмызы шапкечик къуванып къартанасына сарыла: «Насылсынъыз, къартаначыгъым?» – деп сорай. Къартанасы: «Мен сен ичюн къоркътым, севимли торунчыгъым», – дей. Сонъ одунджыгъа бакъып: «Сагъ олунъыз, сиз бизни къуртардынъыз!» – дей. Къырмызы шапкечик: «Къартаначыгъым, мен сизге къавалты кетирдим!» – дей. «Сагъ ол, торунчыгъым! Айдынъыз айса, оны берабер ашайыкъ!» – дей, къартана.
Эписи софра башына кечип, байрам япалар.