Къыш кельди. Топракъ, дагълар – бутюн ер къар ёргъанынен орьтюльди. Кичкене Тавшанчыкънынъ эвинде бир тюрлю аш къалмады. Тавшанчыкъ пек ач олды. Дагъгъа барып, ашамагъа бир шейлер къыдырайым, деди.
Тавшанчыкъ къар тюбюнде къыдырды, къыдырды ве Шамечикни хатырлады. Къар терен, сувукъ, Шамечик эвде отурадыр эм, мен киби, ач олгъандыр, тюшюнди Тавшанчыкъ. Бир шейлер тапсам, мытлакъа онен пайлашырым. Бираздан о эки хавуч тапты.
Къуванды Тавшанчыкъ, хавучларны алды ве Шамечикке чапты. Къапуны къакъты, амма эвде кимсе ёкъ экен. Бакъса, къапу ачыкъ. Тавшанчыкъ уфакъ хавучны озю ашады, буюкче союны исе масада къалдырды.
Шамечик де бу вакъытта аш къыдыра экен. Шамечик къар тюбюнде къыдырды, къыдырды ве Сыгъынчыкъны хатырлады. Къар терен, сувукъ, Сыгъынчыкъ эвде отурадыр эм, мен киби, ач олгъандыр, тюшюнди Шамечик. Бир шейлер тапсам, мытлакъа онен пайлашырым.
О, бир къач ер джевизи тапты ве Сыгъынчыкъкъа ашыкъты. Озь эви янында кечкенде, бакъса, къапу ачыкъ. Ким кельген экен, тюшюнди Шамечик. Эвге кирсе, масада хавуч ята. Шашты. «Къайдан кельди бу хавуч? А-аа! Достларым кетиргендир!», – тюшюнди о, ве Сыгъынчыкъкъа хавучны алып барайым, деди. Амма Сыгъынчыкъ эвде ёкъ эди. Шамечик хавучны пенджере тюбюне къойды ве къайтты.
Сыгъынчыкъ да дагъда аш къыдырды, къыдырды ве Аювчыкъны хатырлады. Къар терен, сувукъ, Аювчыкъ эвде отурадыр эм, мен киби, ач олгъандыр, тюшюнди Сыгъынчыкъ. Бир шейлер тапсам, мытлакъа онен пайлашырым.
О къар тюбюнден ешиль отчыкъ тапты ве Аювчыкъкъа кетти. Озь эви янында кечкенде, бакъса, пенджереде хавуч ята. Ким кельген экен, тюшюнди Сыгъынчыкъ. Сонъ бу бахшышны достлары кетиргени акълына кельди. О, хавучны Аювчыкъкъа алып бармагъа ниетленди. Амма Аювчыкъ эвде ёкъ эди. Сыгъынчыкъ хавучны къапу янына къойды ве эвине кетти.
Аювчыкъ исе дагъда аш къыдыра эди. Къыдырды, къыдырды ве Тавшанчыкъны хатырлады. Къар терен, сувукъ, Тавшанчыкъ эвде отурадыр эм, мен киби, ач олгъандыр, тюшюнди Аювчыкъ. Бир шейлер тапсам, мытлакъа онен пайлашырым.
О, бузлу топракътан татлы къартоп къазып чыкъарды ве Тавшанчыкъкъа ашыкъты. Озь эви янында кечкенде, бакъса, босагъада хавуч ята. Ким кельген экен, тааджипленди Аювчыкъ. «Эбет, эбет, о меним достларым, мени къайгъыралар, – къуванды о. – Къана, бу хавучны Тавшанчыкъкъа алып барайымчы!»
Аювчыкъ Тавшанчыкънынъ эвине баргъанда, о, татлы хавучны ашап тойгъан сонъ, юкъламагъа яткъан экен. Аювчыкъ достумны уянтмайым деп, хавучны Тавшанчыкънынъ ятагъы янында къойды ве эвине къайтты.
Саба юкъудан уянгъан Тавшанчыкъ козюни ачкъанынен хавучны корьди.
– Вай! Хавучым къайткъан! Тылсымлы экен!
Фан Ицюнь (Къытай)